Kurs rysunku MANGA nr 7

Kurs rysunku MANGA nr 7, Kurs malowania i rysowania, Kurs rysunku Manga-Cały, Edycja-Manga

OD POZIOMU PODSTAWOWEGO DO ZAAWANSOWANEGO

SZYBKI I RROSTY KURS POZNAJ ^WSZYSTKIEJTEi

AUCE rysun

DŁON KOBIETY

[USMIESHNIETrft DZIEWCZYNA

PffA-POSTAC CHŁOPCA

MATERIAŁY

STĄlOWKA SZKOLNA TiMPERÓWKA

FORUM

««DEFORMACJA I EKSPRESJA POSZUKIWANIE HISTORII NA ULICY

¿11 SCENARIUSZ

ROSTACIEiOKREŚLAIA MANCĘ BzŃ A'CZEN I El KARTMlROSTAC I

(ssncsmui

NOTOWANIA

ansDCESEC

m              mmmmmm

SPIS TREŚCI

MATERIAŁY

Każdy numer zawiera kurs rysunku mangi. Wszystkie zeszyty utworzą książkę - bogato ilustrowane kompendium na temat mangi i stylów rysowania. Do każdego numeru kolekcji dołączony jest przyrząd do rysowania lub kreślenia.

Opis materiałów do mangi

Stalówka szkolna Twoja temperówka

SPRZEDAZ NUMERÓW ARCHIWALNYCH I PRENUMERATA:

tel. (067) 210 86 50

BIURO OBSŁUGI KLIENTA:

MANGA FORUM

tel. (067) 210 86 50

TECHNIKI

WYDAWCA:

Hachette Polska Sp. z 0.0. ul. Postępu 6 02-676 Warszawa

Spółka zarejestrowana w Rejestrze Przedsiębiorców prowadzonym przez Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy,

XII Wydział Gospodarczy Krajowego

Rejestru Sądowego,

ul. Barska 28/30, Nr KRS 0000038090

NIP: 521-10-17-253

Regon: 011131802

Wysokość kapitału zakładowego: 2 774 000,00 zł

Deformacja i ekspresja Poszukiwanie historii na ulicy

HISTORIA! SCENARIUSZ

SKŁAD I ŁAMANIE:

Dominik Trzebiński Du Châteaux

ISBN 978-83-7575-165-9 (całość)

ISBN 978-83-7575-308-0 (Nr 7)

Copyright © 2009, Hachette Collections Japan Copyright © 2009, Hachette Polska Sp. z 0.0.

Printed in Poland

Dłoń kobiety

(1)                 Szkic

Uśmiechnięta dziewczyna

(2)                 Rysowanie tuszem

Cała postać chłopca

(3)                 Wykończenie

Uwaga! Kolekcja przeznaczona jest dla osób powyżej 14 roku życia. Do zeszytu są dołączone drobne elementy, zawierające ostre krawędzie.

Postacie określają mangę Znaczenie karty postaci Osnowa intrygi Zacznij od notowania

OPIS MATERIAŁÓW DO MANGI

Dzięki dołączonej stalówce szkolnej nie będziesz mieć żadnych problemów z rysowaniem cienkich i jednoli­tych linii, co przyda się podczas tworzenia efektów i rysowania pejzaży. Dlatego właśnie radzimy poćwiczyć posługiwanie się nią.

Jest idealnie przystosowana do rysowania cienkich i jednolitych linii a posługujemy się nią do rysowa­nia pejzaży i tworzenia efektów. Niektórzy autorzy stosują je również do rysowania głównych linii po­staci. Ponieważ stalówka ta jest bardzo wytrzymała, idealnie pasuje osobom, które mocno przyciskają

STALÓWKA SZKOLNA

ZASTOSOWANIA STALÓWKI SZKOLNEJ

9

Nie wymaga kontrolowania nacisku, więc jest idealna do wykonywania zdobień, szczegółów i włosów.

Jednolita kreska doskonale pasuje do pejza­ży i przedmiotów, czyli tam gdzie nie trzeba zmieniać grubości linii.

Dość twarda, łatwa w użyciu i rysująca jednolite kreski nadaje się do tworzenia efektów, takich jak strzałki, oznaki pręd­kości, itd.

WYRAZISTE RYSUNKI

Zdjęcia mogą różnić się od oryginału.

Choć niektórzy początkujący posługują się nią do ryso­wania głównych linii swoich postaci, to trzeba pamiętać, że stalówka szkolna rysuje jednolite Unie bez możliwo­ści zmieniania ich grubości. Nie jest to zatem najlepszy wybór, gdyż narysowana po­stać może zlać się z dekoracją (wykonaną także za pomocą stalówki szkolnej) i zmniej­szyć znaczenie postaci. Miej to na uwadze, jeśli zamie­rzasz narysować postać, po­sługując się tą stalówką.

K

U DLA POCZĄTKUJĄCYCH

Stalówka typu G, mimo iż jest dość elastyczna i umoż­liwia kontrolowanie grubości rysowanej linii, to przy nie­właściwym używaniu może doprowadzić do narysowania nieregularnych linii. Dobrym narzędziem dla początkują­cych jest stalówka szkolna, gdyż pozwala otrzymać jedno­lite kreski. Stalówkę szkolną, podobnie jak stalówkę typu G, należy prowadzić zgodnie z kierunkiem kanalika. Zapa­miętaj to i nie pochylaj stalów- l ki zbyt mocno.

TWOJA TEMPERÓWKA

Dołączona do zeszytu temperówka pozwala zatemperować ołówki, dzięki czemu narysujesz dokładniejsze linie.

TWOJA TEMPERÓWKA

Twoja temperówka składa się z wieczka, do którego będziesz wkładać ołówki do zatemperowania oraz z przeźroczystego pojemniczka, niezmiernie przydatnego, jeśli regularnie strugasz swoje ołówki.

WIECZKO

Posiada dwa otwory dla temperowania ołówków o różnych średnicach.

♦

W KILKA SŁOWO MATERIAŁACH

Wybierając materiały do kolekcji kierowaliśmy jest łatwością ich użycia. Musicie jednak wziąć pod uwagę również inne czynniki: sposób temperowania, rozmiary grafitów w stru­ganym ołówku... Wypróbuj wiele różnych narzędzi, odwiedź kilka sklepów i wybierz przybory najlepiej pasujące do two­jego sposobu rysowania.

POJEMNICZEK

Jest przeźroczysty i bardzo pojemny.

Większość postaci z mangi ma inne proporcje ciała niż my. Rysunek manga nie przestrzega zasad perspek­tywy i charakteryzuje się bardzo odważnymi kompozycjami mającymi wywołać wrażenie na czytelniku. Jakie są zasady deformacji, będącej najważniejszą cechą charakteryzującą mangę?

DEFORMACJA I EKSPRESJA

—

MANEKINY SKLEPOWE RÓWNIEŻ

Manekiny na sklepowych witrynach podkreślają zalety ubrań. Na zachodzie manekiny przestrzegają normalnych proporcji ciała ale w Japonii poddaje się je procesowi deformacji. Aby lepiej ukazać zachodnie stroje, przedstawione mo­dele są nieco większe od średniej japońskiej podczas gdy ręce są nieco krótsze aby wszystko ładnie wyglądało. Głowa jest normalnych rozmiarów, lecz twarz jest mniejsza. Deformacja ta związana jest z wyobrażeniem idealnej sylwetki męskiej i żeńskiej w modzie.

CZYM JEST DEFORMACJA?

Jest to termin stosowany w malarstwie i w rzeźbiarstwie. Dotyczy zmiany i wyolbrzymienia proporcji ciała w stosunku do rzeczy­wistych rozmiarów i kształtów. Z punktu widzenia historii sztuki pojęcie to odwołuje się do zmian kanonów piękna ustanowionych w XIV wieku we Włoszech, w epoce renesansu. Podstawą tych kanonów było dziedzictwo sztuki grecko-rzymskiej oraz ówcze­sne modele symetrii i proporcji. Od renesansu do dziś niektórzy malarze starali się stworzyć sceny o dość dużej ekspresji. W zdo­minowanym przez sztukę gotycką XVII wieku El Greco malował zniekształcone, wydłużone i upiorne ciała podczas gdy Caravaggio otrzymywał ciekawe efekty wykorzystując grę świateł i cieni. W historii sztuki zachodniej trend ten rozwinął się prowadząc do powstania wielu innych prądów artystycznych.

UPODOBANIE DO DEFORMACJI

W epoce renesansu Leonardo da Vinci określił anatomiczne proporcje ciała człowieka, ustanawiając tym samym idealne rozmiary dla świata zachodniego. Ale czy dotyczy to również mangi? W rysunkach humorystycznych lub w komiksie stosuje się rysunki karykaturalne, przerysowujące głowę. W czaso­pismach dla młodzieży, bohaterzy i złe postacie posiadają często duże i umięśnione ciała a bohaterki duże oczy i mały nosek. W mangach adresowanych dla kobiet postacie męskie obdarzone są dużymi oczami podkreślonymi długimi rzęsami i posiadają niekończące się wręcz nogi. Te śmiałe deformacje postaci stały się podstawowym środkiem wyrazu i jednym z powodów ogólnoświatowego sukcesu mangi.

KORZENIE MANGI

Ekspresyjny kierunek sztuki japońskiej przejawiał się już w ma­skach teatru Nó (ponad sześćdziesiąt) przedstawiających ar­chetypy takie jak mężczyzna, kobieta, starzec, demon czy duch oraz inne bardziej zaawansowane postacie (piękna dziewczyna czy inteligentna lub nieszczęśliwa kobieta). W teatrze Kabuki, gdzie stosowano makijaż zwany kumadori, czerwony kolor przy­pisywano ludziom prawym podczas gdy kolorów błękitnego lub brązowego używano dla postaci negatywnych lub zjaw. W ważnych dla sztuki momentach bohaterowie zatrzymywali się a na scenie zapadała cisza. Aby wyrazić ból lub smutek, aktorzy przesadnie poruszają ramionami i gorzko płaczą. Charakter, uczucia lub pozy postaci maksymalnie podkreśla się tworząc „żywy obraz”. Inaczej mówiąc deformacja polega na zebraniu dużej ilości informacji na jednym obrazku bez potrzeby udzielania jakichkolwiek do­datkowych informacji. Jednak najprawdopodobniej to malarstwo Ukiyo-e z epoki Edo pozwoliło Japończykom przyzwyczaić się do deformacji w sztuce. Technika ta uznawana za przodkinię mangi wpłynęła na wielu europejskich artystów, takich jak np. Van Gogh

POSZUKIWANIE WŁASNEGO STYLU

W przeciwieństwie do tego, czego można podziewać się po ta­kim tytule, proszenie początkującego, by poszukiwał swojego stylu doprowadziłoby do porażki. Najważniejsza jest bowiem wprawa w stylach rysowania. Równowaga twarzy, proporcje ciała czy studiowanie technik zniekształcających pomogą otrzymać lepsze rezultaty i osiągnąć prawdziwą ekspresję rysunku. Gdy autor pragnie przerysować - zniekształcić - pewne linie swego rysunku, musi zastanowić się nad tym, co chce wyrazić: moc, spokój, zmysłowość... i odpowiedziawszy sobie na to pytanie, odpowiednio zmodyfikować postać. Jeśli uda wam się narysować postać o cechach charakteru rozpoznawalnych na podstawie sylwetki, oznacza to, że opanowaliście technikę deformacji. Pomocne może okazać się zdobywanie wiedzy, np. studiowanie dramatycznego przejaskrawienia w Kabuki lub przeplatania się proporcji na niektórych obrazach.

POSZUKIWANIE HISTORII NA ULICY

W jednym z wcześniejszych numerów podkreślaliśmy znaczenie zbierania informacji w procesie powstawania mangi. Poszukiwanie danych na ulicy jest skuteczniejsze od szukania w Internecie czy w książkach. Ulica to kopalnia pomysłów, które szybko staną się źródłem inspiracji.

W DRODZE KU HISTORII

Gdy scenarzysta filmu czy kreskówki pisze scenariusz, udaje się do miejsc, w których rozgrywa się akcja i na miejscu wymyśla różne sceny. Na przykład jeśli mieszka w Tokio, bez problemu odda zarys ulic i ogólną atmosferę miasta, co będzie nieco trudniejsze jeśli akcja będzie rozgrywała się w miejscu, któ­rego nie odwiedził. Jeśli jest to np. Osaka, scenarzysta dzięki Internetowi będzie miał jakieś pojęcia o miejscu, ale stworzenie historii może okazać się bardziej skomplikowane. Konkretne wrażenia związane z ludźmi, ulicami, klimatem czy atmosferą odczuwa się tylko podczas ich zwiedzania. To właśnie tworzy charakter naszej historii.

BĄDŹCIE CIEKAWSCY

Najlepsi autorzy mangi nigdy nie zaniedbują spaceru w celu poszukiwania dobrej historii. Tworząc nawet futurystyczne, czy historyczne rysunki należy udać się w jakieś miejsce w poszukiwaniu inspiracji i w celu zapamiętania wszystkiego, co można tam zobaczyć i usłyszeć. Są to elementy niezbędne do stworzenia dzieła. Jeśli miejsce wydaje się ciekawe, warto biżej się z nim zapoznać. I nie przestańcie być ciekawscy. Żeby przyciągnąć uwagę czytelnik...